या शहरी जीवनात आशा आहे काही
गाळून सोने काढायची
पण येथल्या मूढमतींकडून काहीच नाही --
दिसायला ते शोभिवंत
परि असती ते भोगवादी बाजारू वस्तू --
करिती फक्त पोपटपंची
त्यांचे प्रतिसाद उथळ, भेदी त्यांचे कारक व्यापार
काय अपेक्षा करणार
या संवर्धित कृत्रिम फुलझाडांकडून
घडवले जयाना जुळवणी पंक्तिवर
या संस्कृतिने, जी सदा मदमस्त संमोहित सुखात नि अवशिष्ट निर्मितीत?
नाही फुले. नाही फळे.
ना सर्जनशील कर्म. नाही मुक्ति.
* * *
(माझ्या मूळ इंग्रजी कवितेचे स्वैर भाषांतर)
टिप: (१) सेकंदाला फक्त एक पैसाः सेलफोनवर बोलायचा दर! मात्र रोजचया व्यवहारातून एक, दोन, पांच, दहा, वीस पैशांची नाणी कधीच गेली. आता पंचवीस पैशाचे नाणे पण दिसत नाही. पैशांची किंमत वाढली पण मोल कमी झाले. यंत्राची किमत (मजूरी) वाढली. श्रमाची किंमत व मोल, दोनही कमी झाली. मजूराला तासाच्या पण हिशेबाने कोणी मजूरी देत नाही. शारीरिक व मानसिक श्रम कमी करायला यंत्र वापरायचे. पण जे यंत्राचे गुलाम झाले त्यांचे मोल काय? (अधिक वाचा: सोन्याच्या शोधात: मुंबईत आपला परिसर )
(२) छायाचित्रे : "मुंबईत सोने शोधणारे" | रेमीजीयस डिसोजा
~ ~ ~ ~ ~
© Remigius de Souza. All rights reserved.